“Sinemanın da lafı mı olur, her televizyon bir sinema artık…” yolunda sözler etmeyiniz sakın; dönemin sinemaları her sınıftan insanın ayrımsız buluşup kaynaşma noktalarıydı…
Toplumun gereksinimleri doğrultusunda şekillenen naif yaşam biçimi tarihin raflarına kalkarken, gün geçtikçe puslanan kesitleri anılarda kaldı; günümüzde yaşamı şekillendiren tüketim kültürü kendi şartlarını dayatarak geliyor!
Bir tarafa attığımız dünyamızı doldurup gönüllerimizi zenginleştiren değerler, eğer düşünüp görebilirsek terk edilmişlikleriyle ihanetimizi yüzümüze vururlar!
Oysa onlardan kolayca vazgeçmekle neler yitirdiğimizi ah bir bilsek!
Bulutların arasından göz kırpan sonyaz güneşinin sırtımızı ısıttığı şu günlerde, bağrındakileri sıcacık kucaklayan geçmişin Mersin’ini anımsamak adına belleğimizi yoklarken, koruyup kollayamadığımız için mimarların deyimiyle çöküntü bölgesine dönüşen, ama bir zamanlar önünde akşam saatlerinde kum gibi insan kaynayan Turgut Reis Mahallesi Silifke Caddesi üzerindeki Eser Sineması’nın yerine dikilen beton yığınının soğukluğuyla üşüyoruz.
Onca insanın gönlünü şenlendiren mekândan geriye birkaç binaların arasına sıkışan çam ağacı kalmış!
“Sinemanın da lafı mı olur, her televizyon bir sinema artık…” yolunda sözler etmeyiniz sakın; dönemin sinemaları her sınıftan insanın ayrımsız buluşup kaynaşma noktalarıydı…
Sinemanın sanatın yedinci dalı olduğu geniş kitlelerce bilinmese de, 1980’li yılların ortalarına kadar varlığını koruyan o yüklü kültür, paylaşma odaklı insan ilişkilerinin önde gelen unsurlarından birisiydi.
Şimdilerde büyük alışveriş merkezlerine kapatılan gösterişli sinema salonlarının aksine, sinemalar yazlık ve kışlık olmak üzere kentin çeşitli bölgelerine adeta planlı bir şekilde serpiştirilmiş gibiydi.
Kışlık sinemalar, Kamer, Kurum, Gediz, Güneş ve sonradan açılan Sıdalı olmak üzere çarşıda; yazlıklar ise Turgut Reis Mahallesi’nde Eser, Kiremithane Mahallesi’nde Halkevi, Bahçe Mahallesi’nde Yıldız, Lale, Atlas, Kösel, Özüşen, Mahmudiye Mahallesi’nde Hilal, Mesudiye Mahallesi’nde Yeni ve Şark, İhsaniye Mahalle’sinde Kervan, Yeni Mahalle’de Paşa, 45 Evler’de Cenk, 23 Evler’de ise Meram sinemaları hizmet verirken, yer tanımlamada da işaret noktalarıydılar.
İki ekmek ederine bilet satılan sinemalarda küçüklerden bedel istenmez, kimilerince evden minder taşıyarak oturulan tahta sandalyelerde herkes eşitlenir, çerez olarak genellikle günebakan çekirdeği çitlenirken, en babayiğit meşrubatsa buz dolu kovalarda satılan bu kentte üretilen Şehir, Uludağ, Toros, Çağlayan gibi çeşitli markadan gazozdu, Amerikan menşeli içecekler soğutucularıyla birlikte yıllar sonra girdi o ılık mekânlara.
İsimleri sıralanan sinemalardan Gediz, düğün salonuna dönüştürülüp varlığını korurken, diğerlerinin tümünün yerinde ise estetikten yoksun beton yığınları yükseliyor!
Zaten genç kuşakların çoğu oralarda sinema olduğunu elbette bilemezler.
Dış göçe dayalı nüfus artışı yaşanmadığı dönemde 20 sinemaya sahip olan Mersin’de, ne acıdır ki yaşayan insan sayısının milyonla anıldığı süreçte ise büyük alışveriş merkezlerine konumlandırılan birkaç salonda avuç dolusu paralar ödenerek film izlenebiliyor.
Hakkını Teslim etmek gerekir Mezitli Belediyesi düzenlediği Yazlık Sinemada o güzel kültürü şimdilik yaşatıyor.
Evet, bir zamanlar insanların kaynaşma alanları olan sinemalar, şimdilerde ayrışma salonlarına dönüşürken, o kültürden geriye sadece viraneler kaldı!
