Böyle dünya kenti olur mu?
Emeklilerin tatil yapabildiği yıllarda sevgili eşim Emine'yle yolumuzun düştüğü Eskişehir’deki Odunpazarı evelerine verilen değer karşısında çarpılmıştım…
Hele Muğla, Safranbolu ve benzeri yörelerin karakteristik özelliklerinin korunduğunu belgeleyen kesitler yok mu!..
Alır götürür beni başka dünyalara...
Özenle üstüne titrenen yerleri her görüşümde,
“Güzelim Mersin’in tarihi ve kültürel dokusunu biz neden koruyamadık” diyerek kendi kendime hayıflanırım.
Evet, portakal çiçeği kokan parke taşı döşeli yolları, kiremit çatılı yapıları, göçle gelen naçar canların barındığı huğların yanı sıra her biri ayrı bir güneş gibi ışıldayan narenciye ağaçlarını neden koruyamadık?
Yöneticilerin zaman zaman ,”Dünya Kenti!”diyerek öğündükleri Mersin’e şöyle tepeden bir baksanız içiniz kararır…
Damları çöplüğe dönmüş rengi solmuş, estetikten uzak sözde binalar, eğri büğrü kaldırımlar, altın kumlu sahile vahşice yığılan kayalar, yeşillendirme adı altında cadde ve sokaklara dikilen ne olduğu belirsiz ağaçlar...
“Aman delinin zoruna bak, üç beş portakal ağacı, birkaç eski ev olmasa da olur..” demeyin sakın!
Unutulmamalıdır ki, kentler karakteristik özelliklerinin çizgilerini taşıdıkları ölçüde kalıcılıklarını korurlar.
Hem, öyle ya da böyle maddeler değil midir dünyalarımızı dolduran?
Bazen parkta gördüğümüz hercai menekşe, tomurcuk bir gül, karşımıza çıkan güzel bir yapı, dinlediğimiz müzik, ya da karşımızdaki insandan gördüğümüz sıcak tebessüm sıkıntılarımızdan alıp çıkarmaz mı bizleri?
Mersin’de yaşadığım güzel günleri düşünürken, şimdilerde yerine kondurulan boz beton yığınlarıın işgal ettiği portakal bahçeleri arasında piknik yaptığımız bir kesite takılıp kalırım; Yenişehir'in bir mahallesine dönüştürülen Kocavilayet köyüne doğru, dönemin Su İşleri’nde birlikte görev yaptığımız Mehmet Yüksesk, Salih Uç, Hüseyin Çiçek, Halis Baytaş, Enver Şahin ile her hafta sonu pikniğe gider, güzel saatler geçirirdik...
Bölge göz alabildiğine yem yeşil narenciye bahçeleriyle bezeliydi; o güzelliklerin tümü açgözlülüğümüzün kurbanı oldu.
Yerlerine dikilen buz yüzlü beton yığınları insanın içini üşütüyor.
Yapılan iş ürkütülen kurbağayı değse yanmayacağım!
Çarpık yapılaşma kentin dokusunu bozduğu gibi bir işe de yaramadı. Mersin Türkiye’nin en fazla göç alan illeri arasında yer alrken, konut fiyatları uçuyor. Dar gelilirler ev sahibi olmayı hayal bile edemiyorlar.
Sözün kısası, yurdumuzun en güzel köşelerinden birisi olan bölgemizin tarih-kültürel dokusunun yanı sıra, çevre ve bitki örtüsünü de yok ettik.
İşin acı tarafı, bütün bu olumsuzluklar bir başka diyarda yaşanıyormuş gibi, anlı şanlı yöneticiler, “Dünya Kenti Mersin” diye nutuk çekmeye devam ediyorlar.
Böyle dünya kenti olur mu?
