Güzel çirkin, ölüm kalım sarmaş dolaş dünyada; mimarı zalimler…

Arada ezilense çarkı döndüren garipler, her şey onların gücüyle şekillenir...

Yapan yaratan, ölen öldüren onlardır...

Bu durumda güzel nedir sizce?

Karanlığı ak eden sabahlar güzeldir...

İnsan da güzeldir, eğer biliyorsa kendisi kadar başkalarını da sevmeyi...

Bakmayın siz tüketilen ürünleri yaratanların kavrukluğuna, derya denizdir gönlü onların…

Maden ocaklarında karın tokluğuna ter akıtırken can verirler!

Sahi, Soma cankırımının hesabı sorulabildi mi?

Nerde...

Ama kömür üretimi sürüyor hâlâ...

Dökülse de yaprakları kurumaz gül, eğer sağlamsa toprağı...

Güler gül gül, güler her bahar vurulmazsa boynu...

Bahar, aşk, mutluluk ne sıcak sözcükler değil mi?

Mutluluk, yar kulağına fısıldanan tatlı söz, sıcak bir dokunuş, yavan da olsa ulaşılan ekmektir çocuğun gözünde...

Yıllar var ki ağzımızda yüreğimiz, duyma korkusundan olası kara haberleri; hain pususunu, deprem yıkımını, maden göçüğünü…

Özlesek de Mozart’ın senfonisindeki yekinişi, akın içinde kara çıkar hep bahtımıza...

Gireriz dümen suyuna, görmeden ak geçinenlerin kusurunu...

Tepelenir filizler...

Günlük güneşlik olsa da gün, emekliyor insanlık...

Coşarak akyor kan...

Azmış deniz...

Biraz daha iyi yaşam uğruna çıktıkları yolda azgın dalgaların koynunda kaybolan mültecilerin dramı kimin umrunda...

Göklerimiz karanlık köşe...

İslam coğrafyasında çeker eller tespih...

Dizili ipinde günler...

Öyle bir tespih ki çekilen, bulunmaz tek bir tanesinde hak... İmamesinde hu, yüklü tamamı ah...

Ah, hayal olan umutlar...

Bu ne hava, bu ne gün, titriyor yel önünde yaprak içim....

Karıştı değerler birbirine, bozuldu renkler, yüzüyor koynunda değişkenliğin, olası mı şaşmamak; akan kan mı su mu?

Bu nasıl dünya?

Kan çalmışlar suya, değişmiş rengi; kan mı su mu içtiğimiz?

Gözü, gözyaşı suyun; eğmiş boynunu garip, almış gemi azıya zalim...

"BOP" dediler, Arap Baharı türküsü söyleyip Güney Asya’yı, Kuzey Afrika’yı yangın yerine çevirdiler...

Kadim Kenan Diyarı’nda İsrail-Filistin çatışmasıyla birbirine kırdırılıyor biçareler...

Evinden yurdundan edilen onca can bilmedikleri topraklarda gurbetin soğukluğunda titriyor!

Sırasız ölüm, kaderi gün görmemiş çaresizlerin...

Yaşam, surasız ölümün gölgesinde hep...

Ölüm, kaçış mı, kurtuluş mu?

Özgürdür yıldızlar gökte, yiğit insansa kendi içinde... Yiğitler toprak altında, biz sözde yaşayan korkaklar mahpusuz yarattığımız ortamda...

Kararttık günleri, çeviremiyoruz çarkı iyi ve güzelden yana, utanmamız gerekir adamlığımızdan…

Ölüyor şekillendirdiğimiz gidişatta, ölüyor tarafı olmadıkları çatışmada çocuklar...

Hükmü yok artık sevdamızın; iç kanatıyor kokladığımız güller, gerçek anlamda mutluluk yıldızlar kadar uzak…

Yaşamak, titreyerek gün geçirmekse hain bilinmezliğin gölgesinde; sağ kalmışız ne yazar...