Harami var diye korku salarlar
Kışınin en önemli duygularından birisi de korkudur. Yerine göre dünyanın akışının değişmesinde etken olan korku, sevgi, aşk, zevk, acı gibi duygularla hep sarmaş dolaştır.
Hani uzak olduğunuz sevdiğinizin hiç hesapta yokken bir eşyası geçer elinize. Bir an çok özlediğinizi duyumsar, “ .... nerdesin?” deyip kendi kendinize mırıldanırsınız, ardından ya bir daha kavuşamazsak diye düşünürsünüz, derken ölümün buz gibi soğuk yüzü üşütür içinizi. “Ne olur benden önce ölme!” diyerek adeta yalvarırcasına o düşünceleri kovmak istersiniz...
Şimdi bura duyulan korku, kişinin kendi adına mı yoksa sevdiğinin adına mıdır?
İsterseniz bir düşünün!
Korku deyip geçmeyin sakın!
Öldürülme, terke edilme, ihanete uğrama, aç kalma vb. korkular günlük yaşantımızın ayrılmaz bir parçasıdır.
Ürememiz, üretmemiz korkularımızın tetiklemesiyle gerçekleşmiyor mu?
Yeniçağların açılıp teknolojinin gelişmesi hep korkunun ürünüdür!
Bir yanda depreme dayanıklı binalar kuran insan, diğer yanda çıkardığı savaşlarla kendi türünü tüketir!
Sizi bilmem, ama ben zaman zaman düşünüp, sevgiye gerektiği kadar yer vermediğimiz dünyada “ İyi ki korku ve ölüm var, yoksa halimiz ne olurdu?” diye sormaktan kendimi alamıyorum.
Küçük çaplı tartışma ve kavgalara günlük yaşantımızda sık sık tanık olurken, dünya ölçeğine baktığımızda her köşede yüzlerin binlerin yaşamını yitirdiği savaşların birinin bitmeden diğerinin çıkarıldığını görüyoruz.
Ya bir de korku ve ölüm olmasaydı!..
“Peki, ne olacak bunun sonu? Korkan İnsan hem üretiyor, hem de kendi türünü tüketiyor!” dediğiniz duyar gibiyim.
Haklısınız!
Acı ama gerçek, işte bu çelişkilerin tümünün temelinde gayet insani bir duygu olan korku vardır!
İnsan olduğu sürece korku da olacak; ancak, korkularımızı düşüncelerimizle sınırlayıp az da olsa etkisizleştirebiliriz.
İçimizdeki özbeni kontrol ettiğimiz ölçüde insanlaşırız...
Korkuların bazılarını yok etmemeye gücümüz yetmese de; korkularımızı sevgiye dönüştürdükçe arınıp mutluğumuzu çoğaltabiliriz...
Karacaoğlan, “Harami var diye korku salarlar / benim ipek yüklü kervanım mı var...” sözlerini boşa söylememiş.
Korkuları üreten insanlığın ondan kurtulması yine kendi elindedir...
